تاریخ انتشار : ۱۲:۱۳ ۱۴۰۳/۱۲/۲۶

  دسته : آموزش

چگونه می‌توانیم به کودکان خود احساس امنیت، دیده شدن و آرامش بدهیم.

نقش والدین

به عنوان والد، فشار زیادی برای درست انجام دادن کارها بر روی دوش ما است. اما وقتی به تصمیمات خاص و روزمره فکر می‌کنیم، این تلاش می‌تواند به سرعت به سرخوردگی بدل شود. به راحتی می‌توانیم در فهرست مختلفی که امیدواریم به فرزندان‌مان کمک کنند، گم شویم: کلاس‌های ویژه، برنامه‌ها و شیوه‌های تربیتی. ما در مورد همه چیز، از بهترین تنقلات برای کودکان کوچک‌مان تا بهترین مدرسه برای نوجوانان‌مان، فکر می‌کنیم. اما آنچه که کودکان ما به طور پایه‌ای و عاطفی از ما نیاز دارند، ساده‌تر از آن چیزی است که فکر می‌کنیم.

تحقیقات نشان می‌دهند که مهم‌ترین راه برای کمک به کودکان در احساس امنیت، فراهم کردن احساس امنیت، دیده شدن و آرامش است. اما این به چه معناست؟ آیا احساس امنیت به این معناست که باید آن‌ها را همیشه در کنار خود داشته باشیم یا باید آن‌ها را تشویق کنیم تا روابط امن دیگری بسازند؟ آیا آرامش دادن به آن‌ها به این معناست که اجازه دهیم از موقعیت‌هایی که آن‌ها را به چالش می‌کشد دوری کنند یا این که به آن‌ها ابزارهایی برای مدیریت احساسات‌شان آموزش دهیم؟ آیا احساس دیده شدن به این معناست که باید با انبوهی از تعریف و تمجید، عزت نفس آن‌ها را تقویت کنیم یا این که باید به نیازهای آن‌ها توجه کنیم و با آن‌ها هم‌دلی کنیم؟ برآورده کردن نیازهای عاطفی فرزندان‌مان کار آسانی نیست و چالش‌های خود را دارد، اما چیزی ملموس است که می‌توانیم به آن دست یابیم. ما می‌توانیم این را با پیروی از اصول خاصی که می‌تواند در هر چالشی که به عنوان والدین با آن مواجه می‌شویم، راهنما باشد، انجام دهیم.

کمک به کودکان برای احساس دیده شدن

اطمینان از این که کودکان ما احساس دیده شدن کنند به این معناست که باید تلاش کنیم تا آن‌ها را به عنوان افرادی مستقل و جدا از تصورات خود بشناسیم. در اینجا چند نکته برای تمرکز وجود دارد:

1. گوش دادن: اولین و ساده‌ترین قدم این است که زمان بگذاریم تا به کودکان‌مان گوش دهیم. در حالی که در تلاش برای بزرگ کردن فرزندان‌مان هستیم، معمولاً فشارهای زیادی در زندگی داریم. به راحتی می‌توانیم در دنیای خود گم شویم. قرار دادن گوش دادن به کودکان‌مان به عنوان اولویت، می‌تواند به آن‌ها کمک کند تا احساس کنند که واقعاً درک شده‌اند و آنچه را که تجربه می‌کنند درک می‌شود. کودکان ما همیشه منطقی نخواهند بود و احساساتشان ممکن است همیشه برای ما قابل درک نباشد، اما تمایل ما برای نشستن کنار آن‌ها و شنیدن حرف‌هایشان به خودی خود اهمیت دارد.
2. پاسخ‌های متناسب و هم‌دلی: کودکان به پاسخ‌های هم‌دلانه و دقیق نیاز دارند. ما باید آنچه را که می‌گویند بشنویم و سعی کنیم منعکس کنیم تا آن‌ها بدانند که ما آن‌ها را می‌فهمیم. پاسخ‌هایی مانند «می‌دانم که این برای تو سخت است» یا «متاسفم که احساس می‌کنی بار زیادی بر دوش داری» می‌تواند به آن‌ها کمک کند تا احساس دیده شدن کنند.
3. اجتناب از برچسب‌گذاری: از روزی که به دنیا می‌آیند، آسان است که به کودکان‌مان برچسب‌هایی مانند «کودک خجالتی» یا «نوجوان بی‌توجه» بزنیم. این برچسب‌ها می‌توانند حس هویت کودک را شکل دهند. مهم است که از تعریف و برچسب‌هایی که تنها بازتابی از خود ما هستند، اجتناب کنیم. اغلب، درک ما از کودکان‌مان تحت تأثیر تصورات خودمان قرار می‌گیرد. ممکن است حتی خود را در حال شکایت از آن‌ها یا تحقیر کردنشان بیابیم، بدون اینکه به طور کامل از این رفتار آگاه باشیم. یا برعکس، ممکن است بخواهیم آن‌ها را بیش از حد در نور مثبت ببینیم و به‌ناگاه به آن‌ها برچسب‌هایی مانند «باهوش» یا «زیبا» بزنیم. این برچسب‌های ظاهراً مثبت نیز می‌توانند مخرب باشند و باعث شوند کودکان احساس کنند تنها در صورتی ارزشمند هستند که مطابق با انتظارات ما عمل کنند. بهتر است سعی کنیم از گزاره‌های تعریفی پرهیز کنیم و به جای آن، کنجکاو باشیم که آن‌ها چه کسانی هستند و چگونه در حال رشد هستند و از آنچه که به آن‌ها علاقه‌مند است و باعث روشنایی در وجودشان می‌شود، حمایت کنیم.
4. تفکیک تجارب خود از آن‌ها: برای دیدن کودکان‌مان به‌طور واضح، باید سعی کنیم به گذشته خود نگاه کنیم. چگونه در خانواده‌مان با ما رفتار شد؟ چگونه دیده شدیم؟ به چه صورت‌هایی مجبور به تکرار این الگوها هستیم؟ و در کدام زمینه‌ها ممکن است به‌طور افراطی برای جبران این الگوها عمل کنیم؟ به عنوان مثال، اگر در خانواده‌مان به عنوان یک بار یا فردی نیازمند دیده شده‌ایم، آیا به همان شکل کودکان‌مان را می‌بینیم و از خواسته‌هایشان ناراحت می‌شویم؟ یا اینکه برای کودک‌مان احساس ناراحتی می‌کنیم و نگران هستیم که آن‌ها هم حسی مانند ما داشته باشند و با حمایت بیش از حد برای آن‌ها، سعی در جبران می‌کنیم؟
5. لذت بردن از آن‌ها: پذیرفتن یک نگرش مهربان و کنجکاو نسبت به کودکان‌مان بسیار ارزشمند است. مطالعات جدید نشان می‌دهد که خوشحال شدن از کودکان‌مان ممکن است مهم‌ترین کاری باشد که می‌توانیم برای آن‌ها انجام دهیم. همه ما باید زمان بگذاریم تا بگذاریم کودکان‌مان ما را بخندانند، از ویژگی‌های خاص آن‌ها لذت ببریم و روش‌های منحصر به فردشان برای ابراز خود را تحسین کنیم. این موضوع با ارائه تحسین‌های اغراق‌آمیز متفاوت است. بلکه این به معنای این است که به خودمان اجازه دهیم به‌طور واقعی از آن‌ها لذت ببریم تا آن‌ها نیز این احساس را برای خودشان تجربه کنند.

کمک به کودکان برای احساس امنیت

هر سبک تربیتی که داشته باشیم، هدف ما باید فراهم کردن یک پایگاه امن برای کودک‌مان باشد. احساس امنیت به معنای ارائه محبت، مراقبت، نگرانی و گرماست. ما باید ثابت، قابل اعتماد و منظم باشیم. اما این بدین معنا نیست که باید بیش از حد برای آن‌ها کار کنیم.

به عنوان والدین، ما یک سکوی گرم و محبت‌آمیز هستیم که کودکان‌مان روزی از آن پرش خواهند کرد. ما باید آن‌ها را با ابزارهایی مجهز کنیم تا در جهان احساس امنیت کنند. این به معنای اجازه دادن به کودکان برای داشتن استقلال و کاوش و انجام هر چه بیشتر کارها برای خودشان است.

کمک به کودکان برای احساس آرامش

برای این که کودکان‌مان احساس آرامش کنند، باید به موقع متوجه‌ شویم که در وضعیت‌های ناراحت‌کننده قرار دارند. باید تلاش کنیم تا حس آرامش  و حمایتی ارائه دهیم که بازتاب آنچه آن‌ها تجربه می‌کنند باشد.

هنگامی که کودکان ما رنج می‌کشند، باید سعی کنیم مهربانی را پرورش دهیم. با این حال، باید از اجبار کردن تجارب خود بر روی آن‌ها اجتناب کنیم. به یاد داشته باشیم که آن‌ها افراد منحصر به فردی هستند و واکنش‌های خود را دارند.

نتیجه‌گیری

در نهایت، این مهم است که به یاد داشته باشیم که هر یک از این وظایف ممکن است برای ما چالش‌برانگیز باشد. این ممکن است به مسائل حل‌نشده از گذشته ما برگردد. به همین دلیل، ما باید تلاش کنیم تا امنیت درونی بیشتری را توسعه دهیم تا بهترین کار را در تربیت فرزندان‌مان انجام دهیم.

 

منبع: www.psychologytoday.com